Relato curto:
O xurado integrado por Carlos Míguez Macho,
Susana Rodríguez Rodríguez e Servando Lois Silva, acordan por unanimidade
outorgar o 1º Premio do III Concurso
literario Mª Vitoria Taboada de Relato Curto a Pandora de ANA GARCÍA LOIS, asinado co pseudónimo de Ceres: “por lograr unha
correcta estrutura e mostrar un axeitado manexo da linguaxe literaria”.
Ana García Lois
Pandora
Abro os ollos, xa canso de telos pechados. Un fermoso conxunto de árbores,
abanicadas polo vento, forman unha espectacular e incrible chuvia de fallas ao
meu redor. O meu cabalo atópase ao meu costado, pacendo, mentres eu descanso
sentado enriba dunha pedra. As vistas que teño ante min para calquera son
fermosas. Alzo a vista cara ao ceo, ande se atopan as nosas tres lúas
perfectamente colocadas: polo horizonte saíndo, atópase Galus; Cretus sobre min
e Leus máis cara ao oeste. Achégome ata o meu cabalo, collo o meu mapa e o meu
compás. Calculo as miñas opcións e o tempo estimado que tardarei. Coñezo o
bosque coma a palma da miña man e podo asegurar cal é o camiño máis curto, pero
coma sempre hai un problema e é que ao estar en desuso é bastante perigoso.
Monto no cabalo decididamente e encamíñome cara ao bosque. O chan parece un
cadro pintado a base de azuis e laranxas. Despois dun bo tempo diviso, ao
lonxe, o gran carballo. Alí hai unha encrucillada con dous camiños, os que
escollería sabendo que son seguros. Fago que o cabalo rodee o carballo e
móstrase ante min un camiño todo descoidado e non moi visible a simple vista. O
cabalo comeza a galopar coma se non houbese un mañá. Fíxome moi ben no camiño
xa que está cheo de maleza e pode haber algunha rama coa que tropezar. Recordo
que ao chegar a unha árbore con forma de lúa minguante tes que xirar á dereita
e seguir recto ata chegar a ver dúas peculiares árbores con follas rosas. Pouco
despois, tes que atopar un río e ao cruzalo o camiño faise máis visible de maneira
que perderse é complicado. Ao saír da espesura do bosque, a paisaxe cambia
drasticamente cun mar de tons amarelos coa miña aldea de fondo. Os campos están
bañados por unha néboa de po tan característico deste lugar, colocado polas
fadas das colmeas. Achégome a el. O carro de Martín segue aí, coma sempre. Está
Claudia dirixíndose cara á súa casa, Peter arranxando o seu tellado e os
rapaces xogando na praza da aldea. Entón dirixo a miña mirada cara a Pandora,
que está como a recordo. Diviso unha liña de fume no horizonte e bérrolles aos
veciños que se agachen ou marchen xa que nos veñen atacar. Os que me coñecen
ben, saben que falo moi en serio e reaccionan, pero os outros tómanme coma un
tolo xa que nunca nos atacaran antes. Pandora mírame sen comprender nada e
ordénolle que colla as súas pertenzas máis prezadas, pero antes abrázame. De
repente, presencio o que non presenciara xamais, como as árbores arden, alá ao
lonxe, creando un camiño de lume arrepiante que ofrece a entrada a calquera intruso.
A cara do pobo inunda a aldea de tristura, medo, pánico e espanto querendo crer
que todo é un mal soño. Os berros e choros non tardan en facer presenza. Os
invasores achéganse coma un sopro de aire en busca de conquista e poder. Cando
me dou conta, ollo como na mirada de Pandora algo quebra. Pequenas bágoas caen
pola súa cara. Achégome a ela coa súa mirada posta en min. Acaríciolle as
meixelas limpándoa e doulle un bico na fronte. Pídolle que monte no meu cabalo.
Ao ver que non subo, pregúntame con esa doce voz o porqué. Insístolle para que
vaia ela soa sen darlle explicacións. Ela estupefacta, négase. Sinto que nos
vixían e observo a Icon nunha esquina observando todo detalladamente coma se
soubese que todo iso ía ocorrer. Diríxome ata el rogándolle que se leve a
Pandora consigo. Tras un rato asente e sen mediar palabra, monta no cabalo. Ela
ao decatarse do que acontece, ponse a forcexar. Dígolle que non se preocupe e,
non moi convencida, decide parar e marchan. Por sorte fano a tempo xa que eses
asasinos acaban de chegar traendo consigo a traxedia. A escena cambia pasando
de estar nun ambiente feliz e cotián, a un escenario cheo de mortes, violacións
e secuestros. Saco a miña espada e comezo a loitar coma outros poucos. Mato a
un soldado sen que me vexa; o que alerta os demais. Por milagre acabo con outros
cantos e, observando entre a xente, diviso unha espada azul. Ese é o meu home.
Diríxome ata el e propínolle un golpe que esquiva. Entre golpe e golpe consigo
tiralo e matalo. Mentres estou acabando coa súa vida caio ao chan cunha forte e
aguda dor no abdome, e logro ver escasamente como a espada dun deles me
atravesa. Tirado no chan, co sangue saíndo do meu interior, atrévome a sorrir
sabendo que conseguín o meu propósito.
Esperto sobresaltado e suando polo soño que acabo de vivir. Aínda así,
atópome feliz. Case se me esquece presentarme. Chámome Phil Bergensen e son un
humilde campesiño que naceu nun lugar no medio do bosque Arvenas. Xa hai dous
anos do saqueo do meu fogar. A miña querida muller, Pandora, morreu no saqueo.
Eu estaba en dirección a outro lugar para comerciar cando todo aconteceu. Cando
logrei chegar, atopei ese paraíso meu totalmente escuro. Fun en busca da miña
muller e encontreina morta e atravesada cruelmente por unha espada azul. Dende
entón teño sempre o mesmo soño que comeza no bosque camiño do outro lugar ata
que ese canalla Ile dá unha inxusta morte. Hoxe atrevinme a facer algo evadindo
o meu terrible medo a volvela ver e fixen algo para salvala, e aínda que non
sexa real, fareino as veces que fagan falta.
Parabéns, Ana
Ningún comentario:
Publicar un comentario