domingo, 1 de maio de 2016

Poesía: Accésit no III Concurso literario Mª Vitoria Taboada

 Poesía:

O xurado integrado por Sebastián Anxo Rozas Álvarez, Mª Pilar Espiño Espantoso e Ángeles García Otero, acorda por unanimidade outorgar un accésit no III Concurso literario Mª Vitoria Taboada de poesía aos poemas Contemplei-te, Misteriosa soidade e Soños incontestados de NEREA ÁLVAREZ GONZÁLEZ asinados co pseudónimo Loira: “Pola marcada diferenza con respecto aos outros traballos na disposición dos versos e por ser quen de concentrar o que quere expresar en poucas palabras”.

Nerea Álvarez González





                Contemplei-te
Fitei-te
na procura dos teus Ollos
   -miles de ollos-
de escuma vigorosa
Observei-te
para posuírte,
                          Mar Poderoso
para recordarte,
                          ausente.
Mirei-te
Cando agreste procurabas as rochas
facendo túa a paisaxe,
devecendo converter en Dozura
       o vento norteño
       o xélido faro impenitente.
Desexei-te
lambendo o teu ollar furioso
a túa forza indómita
nunca dominada polo home impaciente.
Terei-te
                           Océano inmóbil,
no meu penar diario,
na miña rutina cansa de
non verte.
      
Reterei-te
na memoria dos séculos
testemuña de covardías e feitizos
cómplice de errantes pensamentos.
Serás por sempre meu
                                                         Mar Inexistente
dobregado, por fin, polo meu espírito xacente
Misteriosa soidade
               de desespero
                                                       Aquela lámpada
                          escintilante
                                    devora as tebras.
                                    Remorsos contemporáneos,
                     extraviados.
Desexos esgrevios
Amores pasaxeiros
Xorden inquedas
   estrelas sen brillo
Coruscan eternamente
      farois troleiros,
                  fanfarruñeiros.

Soños incontestados
        que se perden
       
Erros nefandos
        de alguén
        que soñou
                                                  Xa non hai Amor
Invento decapitado
        de alguén
        que medrou
                                                                                                                                                                                                       Amor
Reparos ditosos
        dun salaio
        dunha bágoa
        dunha area
                                                         AMOR
Inexistencia pacífica
        de alguén
        que mirou
Silencio profundo,
        esgazadura e
                  dor
Voces confusas
Miradas erradas
Sentimentos inconfesables
        de alguén
        que amou
                                                       Amor?
Voces,
paixóns,
e,
        unha faísca,
        unha herba,
        un recordo
                 no horizonte
                 que sospeita:
                                                       XA NON HAI AMOR.  
Parabéns, Nerea

Ningún comentario:

Publicar un comentario