xoves, 30 de abril de 2015

Segundo accésit de relato curto no II Concurso literario Mª Vitoria Taboada



O xurado do II Concurso literario Mª Vitoria Taboada acordou recoñecer cun segundo accésit na categoría de relato curto ao traballo presentado por Xosé Manuel Fernández Taboada.


O aparello situado na mesa da noite comeza a soar, emite leves vibracións, fai que esperte. Desconcertado, cos ollos aínda medio cerrados, logra ollar que son as sete en punto. Unha cara descoñecida e ao mesmo tempo familiar asómase á porta e pronuncia un nome, ao mesmo tempo que esixe que se erga da cama:

-Xan, érguete xa para que che dea tempo de almorzar.

Pola pinta, deduce que a orde vai dirixida a el. Logra así deducir que ese é o seu nome, pero aínda lle queda por saber quen é a muller. Ao chegar á cociña, atópase cunha cunca de leite e torradas untadas con marmelada. Polo cheiro decátase de que están feitas no momento. A muller diríxese de novo a el, esta vez non emprega o seu nome senón que se refire a el como o seu fillo. Estalle pedindo que recolla os libros para ir á escola. Vaia, cantas cousas novas, tamén vai á escola! A muller que resulta ser a súa nai, déixao na porta dun grande edificio pintado de cor amarelo e rodeado de grandes árbores. Ao lado esquerdo desta pon “Colexio de Educación Primaria Vetusta”. Ao entrar, non sabe moi ben a que lugar dirixirse, por iso opta pola porta 23, aula de 3º grao de primaria. Está chea de raparigos que aparentan máis novos ca el, pero non hai ningunha figura de autoridade. Senta nunha cadeira ao lado dunha rapaza de cabelos louros e ollos azuis. A súa cara tamén lle semella familiar e ela mira para el sorrindo. Axiña comezan as burlas cara á súa persoa e el non entende por que. Aos dez minutos entra unha muller vestida con saia axustada e americana a conxunto. Suspira e pronúnciase:

-Xan! Xa esqueciches outra vez cal e a túa aula? Cantas veces che teño que repetir que é a de quinto grao?

Volveuse equivocar, recolle os libros, entre as burlas dos compañeiros, a cabeza erguida con mala cara da mestra e as palabras de defensa da rapaza de cabelos louros. Ela é a única que o defende, ata o punto de case soltar bágoas.

Cando chega á súa verdadeira aula, as palabras de burla continúan. Acaba a clase e sae ao descanso cun humor máis ben malo, polas situacións vividas previamente ao longo do día. Porén, atópase cun balón de cor vermello e comeza a pelotealo. Gústalle moito.

Un grupo de sete rapaces que parecen maiores, póñense preto del e comezan a molestalo de novo. A rapaza que o defendera antes volve de novo ao seu favor. Acaba no chan, chorando, tras un empurrón que lle dá un dos raparigos maiores. Xan quédase no sitio, sen facer nada, non entende que está a pasar. A rapaza trata de pedirlle axuda e el simplemente se limita a dicir:

-Déixame en paz! Non sei quen es e se non estiveses preto de min non che pasaría isto. Métete nos teus asuntos, nena boba!

Volta á clase moi nervioso. Isto fai que as últimas dúas horas se lle fagan eternas. Cando soa o timbre, sae e pouco tarda en ver o coche coa muller que o trouxo antes. Ao subir ela limítase a miralo, en estado de espera. A rapaciña de cabelos louros diríxese ao mesmo coche e entra na porta traseira do auto. Ten a saia manchada de sangue, as medias rachadas á altura dos xeonllos e estas mesmas de cor branco con pequenas manchas tamén de cor vermello. Segue coas bágoas nos ollos.

A nai alármase e interesase por saber o que lle pasou a Clara, así se chama a nena. Así é como lle conta o ocorrido. Xan por fin consegue saber cal é a relación que ten con dita nena. Trátase da súa irmá pequena.

Ante o relato, a nai comeza tamén a chorar. Dez minutos despois emprende a viaxe pero, agora, cun camiño distinto. Chegan a unha consulta médica. A nai cóntalle a un home con bata de cor branca a mesma versión da nena, non sen antes consultar por teléfono aos mestres a actitude de Xan no colexio. O home de bata branca mira unhas follas onde figura un historial relacionado con Xan.

Ao cabo, mira con desolación á muller sentada na cadeira de enfronte. Diríxese a ela, con ton de malas noticias. Xan ten que escoitar as palabras que este home ten que dicir:

-Desgraciadamente señora, a enfermidade avanza. O tratamento que Xan estaba recibindo ata agora xa non fai o efecto que debería. Non se coñece tratamento máis forte que se lle poida aplicar para controlar os ataques que xa son tres na mesma semana e que esqueza as cousas é imposible de evitar. Tal vez sexa hora de internalo nun centro especializado neste tipo de casos.

Chegan á casa, a nai de Xan chora desoladamente, así o fixo durante todo o camiño. Terá que facer o que tratou de evitar nos últimos meses.

Todos se deitan. A escena ao día seguinte repítese. Pero esta vez ocorre algo distinto. Xan cambia o colexio Vetusta pola centro Caspada. Chegan ás tres da tarde, en todo o día non houbo unha mísera burla, nin se equivocou de aula a pesar de esquecerse de todo. Pero tampouco houbo volta á casa, nin rapaza de cabelos louros, nin balón á saída ao descanso, nin muller no auto esperando...



 
 Parabéns, Xosé Manuel

Ningún comentario:

Publicar un comentario